Verpleegkundige Flavia van Lankveld werkte als tester in het regionaal testcentrum COVID-19. Zij vertelt over haar ervaringen: “Het was een heftige periode, maar we konden wel echt iets betekenen voor onze zorgcollega’s.”
Flavia werkt als verpleegkundige bij Vivent Thuiszorg. Toen de coronacrisis begon, gaf ze aan dat ze extra kon werken, al voordat de oproep vanuit de organisatie kwam. “Ik heb twee pubers thuis en die redden zich prima.”
Haar manager benaderde haar om te gaan testen. “We wisten nog helemaal niet hoe dat eruit zou komen te zien, maar ik vond het een goed idee. Toen bleek dat er in een week tijd een heel testcentrum werd ingericht.”
Oefenen
“De techniek van het testen valt niet mee. De dag voor het testcentrum werd geopend, hebben we een training gehad. Daarbij hebben we op elkaar geoefend. Dat was best spannend, want het is echt een vervelende test en je moet er nog handigheid in krijgen. Het voordeel is dat je zelf ook weet hoe het voelt. Zo konden we ons bij het testen echt inleven in wat onze collega’s doormaakten.”
Doorwerken
In de eerste week was Flavia alleen maar met testen bezig. Daarna combineerde zij het testen met haar werk in de wijk. “Af en toe moest ik wel een route overdragen aan een collega, want 60 uur per week werken zou wel een beetje veel worden. Thuis wilden ze me ook nog af en toe een keer zien.”
Reacties
De reacties van de medewerkers waren wisselend. “De meesten waren vooral heel blij dat ze getest konden worden. Maar er was ook het hele nare gevoel van medewerkers die zich zorgen maakten dat zij cliënten hadden aangestoken. Zeker omdat er aan het begin nog niet gewerkt kon worden met beschermende middelen. En we testten natuurlijk ook medewerkers van andere zorgorganisaties die middenin de ‘brandhaard’ van besmettingen werkten.”
In de eerste week hadden de mensen relatief milde klachten, later werd dat meer. “We hebben iemand gehad die bijna onderuit ging en die we hebben moeten opvangen. En sommigen werden door de test niet helemaal lekker.”
Indruk
Zeker in de eerste week maakten de heftige verhalen van collega’s veel indruk. “Ik heb me echt wel eens afgevraagd waar we in beland waren. Er waren mensen bij die van de 14 bewoners 12 mensen hadden zien overlijden. Bij mij kwam eigenlijk toen pas het besef hoe ernstig het eigenlijk was. Je volgt natuurlijk het nieuws en blijft via de interne communicatie binnen Vivent heel goed op de hoogte. Maar omdat je zelf in de thuiszorg werkt, heb je niet meteen in de gaten dat de intramurale collega’s geconfronteerd worden met overlijden van bewoners die er al jaren wonen en met wie ze een band hebben opgebouwd. Ik vond het dan ook heel vervelend om te zien dat daar geen aandacht voor was in de media. Dat ging allemaal over het ziekenhuis. Terecht natuurlijk, dat daar aandacht voor was, want die werken ook hard. Maar in de verpleeghuizen was dat net zo goed het geval!”
Ontlading
“Het maakt veel indruk dat je er middenin zit. Het is gewoon echt bizar dat zo’n virus de hele wereld in zijn macht heeft.“ Aan het eind van de eerste week maakte het team een grappig filmpje voor op social media. “Dat was echt een moment van ontlading voor heel de groep.” Gelukkig was er voldoende aandacht voor elkaars verhalen en emoties. “Aan het eind van de dag gingen we altijd even bij elkaar zitten om na te praten. Soms werd er dan veel gelachen en soms was het ernstig en moest iemand echt zijn verhaal kwijt. Fijn dat dit kon.”
Flavia vindt het bijzonder om te zien wat voor band je kunt krijgen met collega’s die je eerder helemaal niet kende. “Je gaat er met zijn allen voor: schouders eronder. Je wilt graag iets betekenen, want je voelt je zo machteloos. Het is fijn dat je op deze manier toch iets kon doen.” Ze hoorden gelukkig van collega’s ook fijne reacties terug. “Ze zijn allemaal zo lief en nemen alle tijd en hebben alle geduld. Dat is fijn om terug te horen.”
Maatregelen
Uiteraard waren alle voorzorgsmaatregelen streng. “Het dragen van het pak viel eigenlijk mee. Alleen als je kapje bij het aankleden nog niet goed aansloot, besloeg je bril, dat was lastig. De indeling was zo dat je wisselde tussen testen, de ontvangst en administratie en een pauze in de schone ruimte. Zo had je niet de hele dag het pak aan. Er was ook goed nagedacht over de opzet en de looproute.”
Er samen voor gaan
“Ik ben in het testcentrum wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Zeker in de eerste week maakten de heftige verhalen van collega’s veel indruk. Dan besef je dat je in tijden van crisis je prioriteiten moet stellen en dat het heel belangrijk is om er samen voor te gaan. We konden het virus niet wegnemen, maar we konden in deze tijd wel echt iets betekenen voor onze zorgcollega’s.”
Afsluiten
We wisten van tevoren niet hoe lang we zouden moeten testen. Dat werd per dag bekeken. Nu sluiten we donderdag af met de medewerkers, de poortwachter en de huismeesters met een lunch, natuurlijk wel met 1,5 meter afstand. Na de coronacrisis komen we graag nog een keer “gewoon bij elkaar”.