“Ik sta 24 uur per dag aan”

Ze legt uit wat ze bedoelt. “Hans is een heel positieve man. Hij heeft soms veel pijn en het idee dat de ziekte niet te genezen is, is niet makkelijk om te accepteren. Maar hij geeft er niet aan toe. We hebben het fijn samen en genieten van elkaar, de kinderen, de kleinkinderen, de achterkleinkinderen en het bezoek van vrienden. De grootste verandering voor mij persoonlijk is wel dat ik sinds zijn ziekte voortdurend alert ben, dat bedoel ik met ‘aan staan’. ’s Nachts slaap ik bij wijze van spreken met mijn oren open. Altijd bezig met de vraag: hoe gaat het met Hans?”

Fantastische vrouw

Hans, die meeluistert vanuit zijn makkelijke stoel, reageert: “Ik heb een fantastische vrouw! Als je mij vraagt hoe ik ondanks mijn ziekte het beste uit de dag haal, dan is mijn antwoord: door Margré. We kennen elkaar al 65 jaar en zijn bijna 62 jaar getrouwd. Met haar schijnt altijd de zon! Aan die rotziekte doe je niets”, gaat hij verder. “Je moet het gewoon accepteren. Niet makkelijk maar het lukt me wel. Ik leef met de dag en kijk naar de dingen die ik nog wel kan. Het dagelijkse nieuws bijhouden, bijvoorbeeld; mijn telefoontje is mijn venster op de wereld. Verder kijk ik graag naar voetbal op de tv en ben ik blij met het bezoek dat we krijgen.” Margré: “We kunnen zelf niet meer weg, maar familie en vrienden weten ons gelukkig nog steeds goed te vinden.”

Vraag hulp

Margré heeft een tip voor andere mantelzorgers: “Durf om hulp te vragen! Je hoeft het niet alleen te doen. Als ik soms weg moet, komt een van de kinderen of kleinkinderen bij ons in huis om op Hans te passen. Zij staan echt altijd voor ons klaar. Daarnaast heb ik sinds kort een dag in de week huishoudelijke hulp vanuit de Wmo. Echt heel fijn, dat had ik veel eerder moeten doen. En dan is er natuurlijk nog Vivent. Elke ochtend komen ze bij ons om Hans uit bed te helpen, hem te wassen, aan te kleden, zijn blaas te spoelen. Alles wat nodig is om de dag goed te starten. Deze dames zijn echt onze steun en toeverlaat. Ze zijn heel geduldig, kundig, lief. En gezellig! Dat is ook belangrijk. Wij kijken altijd weer uit naar hun komst.”

“We hebben altijd veel samengedaan”, besluit Margré. “Zeker na de pensionering van Hans. Tennissen, golven, een dagje weg. Op bezoek gaan, een eindje fietsen, zomaar ergens naartoe rijden met de auto. Die dingen vallen weg. Ons leven is veranderd. Maar we hebben elkaar nog, en daar kunnen we van genieten.” Hans: “Zo is het! We maken er samen het beste van.”