“Ze werken hier met een lach op het gezicht”
De heer Dennis Agata (74) woont sinds anderhalf jaar in een van de zorgappartementen op Vivent de Hooghe Clock. Met veel plezier! “Je ziet aan de medewerkers dat ze lol hebben in hun werk.”
Het is mooi om te zien: als Dennis met zijn rollator door het restaurant van De Hooghe Clock loopt, ziet hij overal bekenden. Hij zwaait, hij groet, maakt een praatje, geniet met een brede glimlach op zijn gezicht. Dennis is hier duidelijk thuis. Lacht: “Klopt! Ik heb het fijn hier, iedereen kent me.”
Moeite met lopen
Dennis is geboren en getogen in de Antillen. 20 jaar geleden verhuisde hij naar Nederland en werkte onder andere bij Campina en Super de Boer. Maar na een herseninfarct was dat niet meer mogelijk. “Ik lag vijf maanden in het Carolus Ziekenhuis; moest weer leren praten en leren lopen. In de jaren daarna ging het lange tijd vrij goed, maar zo’n twee jaar geleden kreeg ik steeds meer moeite met lopen. Heel vervelend, want ik woonde in een appartement zonder een lift en kon de trappen niet meer op. Toen ben ik verhuisd naar De Hooghe Clock. Niet helemaal nieuw voor mij, want toen ik nog op mezelf woonde ging ik hier al elke dag eten.”
Goede zorgen
“Ik dank God dat ik in Nederland ben”, zegt hij. “Nederland zorgt goed voor zijn mensen. Ook voor mij. Wat ik zelf nog kan, wil ik zo lang mogelijk blijven doen, zoals douchen en aankleden. Met schoenen aandoen en medicatie heb ik wel hulp nodig. Ik krijg fysio. En mijn boodschappen worden gedaan door Yvonne, een vrijwilligster. Heel fijn!”
Door de dag heen is Dennis veel te vinden in de huiskamer en het restaurant. “Gezellig wat kletsen met de medewerkers en bewoners.” Hij doet graag mee met de tweewekelijkse bingo en geniet van de optredens van Carla, een zangeres die zichzelf begeleidt op de gitaar. Waar hij ook altijd naar uitkijkt is het bezoek van zijn kinderen Renso en Chena. “Kijk”, zegt hij en hij rolt de mouwen van zijn blouse omhoog, “hun namen zijn getatoeëerd op mijn armen. Ik ben trots op ze.”
“Ik wil hier nooit meer weg”, zegt hij beslist. “De zorg is goed, het eten is lekker, bami, nasi, spaghetti of iets met kip zijn bij mij favoriet. Maar het belangrijkste: ik ben hier omringd door vrolijke mensen. Dat maakt het gezellig, met de bewoners, maar zeker ook met de medewerkers: iedereen werkt hier met een lach op het gezicht!”